Sunday, July 17, 2011

බස් ගමනක්

මේ ජනවාරි මාසෙ දෙවෙනි සතියෙ දවසක්. මම මහේ හෝටලේ ඉඳලා ගෙදර එන්න හිතන් දවල් දොළහට විතර ගියා බස් හෝල්ට් එකට. කණ්ඩලම කියන්නේ ටිකක් දුෂ්කර පැත්තක්නේ... කොහොම හරි බස් එකක් එන්න තව පැයක් විතර ගියා. මගේ හෝටලේ ඉඳලා දඹුල්ලට එන්නත් විනාඩි හතලිස් පහක් විතර යනවා.



මේ පාර තමයි මම ලoකාවේ ගිහිල්ලා තියෙන ලස්සනම පාර. කණ්ඩලම වැව උඩින් බස් එක යනකොට කොච්චර ලස්සනද කියල ගිහිල්ලම බලන්න ඕනේ. බස් එක සපත්තු පාලම උඩින් යනකොට ගොඩක් ලස්සනයි තමයි. ඒත් ටිකක් අනතුරු සහිතයි. ඒත් දැන් නම් අලුතින් පාලමක් හදනව කියලා ආරන්චී. වෑවල - දඹුල්ල බස් එකේ තමයි මම යන්න ඕනෙ. කණ්ඩලම වැව වාන් දමන දවසට නම් ටිකක් දුර පයින් ඇවිදගෙන ගිහින් කිඹිස්ස කණ්ඩලම බස් එකක, හන්දියට යන්න ඕනෙ.



මේ සපත්තු පාලම පහුකරලා ටික දුරක් යනකොට හම්බ වෙනවා ඉස්කෝලයක්. මේක කණ්ඩලම, දඹුල්ල ඩී. එස්. සේනානායක විද්‍යාලය. මම මේ ඉස්කෝලෙ පහුකරල යනකොට හැමදාම බලන්න අලුත් දෙයක් තියෙනවා. අපි ඉස්කෝලෙ යනකොට අත් නොදැකපු දෙවල්.

එක දවසක් යනකොට පහ වසර වගේ පන්තියක ළමයි රවුමක් විදියට වට වෙලා බිම ඉඳගෙන ඉගෙන ගන්නවා. ගුරුතුමී රවුම මැද. ඔක්කොම ළමයි සහ ගුරුතුමී බිම ඉඳගෙන හිටියෙ. අපිත් පන්ති කාමරෙන් එළියෙ පුටු රවුමට තියාගෙන පාඩම් ඉගෙන ගත්ත තමයි. ඒත් ඒ පොඩි වෙනසකට. මේක පන්ති කාමරයක අඩු පාඩුවක්ද, නැත්තම් වෙනසකටද කියල නම් මම දන්නෙ නැහැ. තව දවසක් ඉස්කොලෙ ළමයි 50ක් විතර එකතු වෙලා කොට්ටම්බා තලනවා. :) සමහර දවසට ළමයි ගස් උඩ. :)



කොහොමින් කොහොමහරි, මම එදා බස් එකේ යද්දි මේ ඉස්කොලෙ පහුකලේ ඉස්කොලෙ ඇරෙන වෙලාවට. දවල් දෙකට විතර ඇති. බස් එක පිරෙන්නම නැග්ගා ඉස්කොලෙ ළමයි. මම ඉඳගෙන හිටිය තැනට ආපු ළමයි ඔක්කොම ටික මගේ උකුල උඩින් තිබ්බ පොත් බෑග් ටික. (අපේ කාලෙට වඩා නම් බෑග් එකේ බර ටිකක් අඩු වෙලා වගේ.)

ටිකෙන් ටික ටිකෙන් ටික මගෙ උකුල උඩ පොත් බෑග් දහයක් විතර. :) ටික දුරක් යනකොට එක එක්කෙනා තමන්ගෙ බෑග් ආයෙත් ඇරලා සල්ලි දුන්නා බස් එකට. :)



තව ටිකකින් මේගොල්ල බෑග් ඇරල ඊව ඇතුලෙ තියෙන කෑම ජාති එලියට අරන් එක එක්කෙනාට බෙදල දීල කන්න පටන් ගත්තා. සෙනග පිරිච්ච බස් එකත් හරි හයියෙන් යනවා. ඒත් මේ අයට ගානක්වත් නැහැ.

එක්කෙනෙක් එලියට ගත්තා පෙර ගෙඩි වගයක්. අනිත් එක්කෙනා මුරුක්කු. :) ඔහොම ඔහොම හැමෝම එක එක කෑම ජාති බෙදාගෙන කන්න පටන් ගත්තා.

පොඩි කාලේ, අපේ ඉස්කෝල් ගාව හිටියා අච්චි කෙනෙක්, පේර, වෙරලු, අච්චාරු විකුණන්න. මෙයාට අපි කිව්වෙ "වෙරලු ආච්චි" කියලා. එයා ගැන නම් වැඩිය විස්තර ඕනේ නැහැ. මොකද ඉතින් නෝන්ඩි වෙන්නේ මමම තමයි. :) :)



ටික වෙලාවකින් ඔක්කොම වගේ ළමයි බස් එකෙන් බැහැලා ගියා. යද්දි ඉස්කෝලෙ හය වසර විතර හිටිය එක ළමයෙක් තව ළමයෙක්ට කියනවා.. මේ... හවස පන්ති එනවා නේද ? මම ගෙදරින් එන්න කලින් ඔයාගෙ අම්මගේ හෑන්ඩ් ෆෝන් එකට රිo කට් එකක් දෙන්නම්. ඔය එතකොට එලියට එන්නකෝ. මතක ඇතුව රoජිත් ස'ර් ගේ ටියුට් ටිකත් අරගේන එන්න.....



මමත් දඹුල්ලට ගිහින් කොළඹ - ත්‍රිකුණාමලය බස් එකක නැගලා කොළඹට ආවා....

Happy Birthday Adithi...

මේ සටහන ආදිතී ගැන. ආදිතී කියන්නෙ වයස අවුරුදු හතරක චූටි බබෙක්. ආදිතී ගෙ මාමා මගේ කැම්පස් එකේ යාලුවෙක්. නම නිකිල්. නිකිල් කුමාර්. නිඛිල්ගේ ගෙදර තියෙන්නේ මගේ මැoගලොර් හොස්ටල් එක ගාවම තමයි. මේක නිසා නිකිල් ගේ ගෙදර අය මාත් එක්ක ගොඩක් හිතවත්.



ආදිතී කියන්නේ ගොඩක් හුරතල් බබෙක්. මෙයා ගොඩක් කතා කරනවා. හැමතිස්සෙම මොකක් හරි කතා කරනවලු. හීනෙනුත් කතා කරනවලු. හැබැයි, ආදිතී ගේ ගෙදර අයට නම් මේක වදයක් වෙලා. මේක නිසා ආදිතී මාත් එක්ක කතා කරන්න ගොඩක් කැමතී.

ආදිතී කියන්නෙ නිර්මාoශ, ඒවගේම භෂා කීපයක් කතා කරන්න පුලුවන් දක්ෂ බබෙක්. මම හින්දියෙන් අමරුවෙන් කතා කරද්දි එයා හයියෙන් හිනා වෙලා මගේ වැරදෙන තැන් හරි ගස්සනවා. ආදිතී බබා ට කණ්නඩා, තුලූ, හින්දි, වගේම ඉoග්‍රීසි භෂාවත් හොඳින් කතා කරන්න පුලුවන්. මෙයා මාත් එක්ක කතා කරන්නේ ඉoග්‍රීසි භෂාවෙන්.



දවසක් ආදිතී, එයාගේ අම්මල නිකිල්ට ආපු මoගල යොජනාවක් ගැන කතා කර කර ඉඳිද්දි, කියනවලු,

“අම්මා.. මමත් නිකිල් මාවා බඳින දවසට මම නදීශව බඳිනවා”. කියල

ආදිතී මගේ අනිත් යාලුවන්ට කියන්නේ මාවා කියල. ඒ කණ්නඩා භෂාවෙන් "Uncle’’ කියන එක. හැබයි මෙයා මට කතා කරන්නේ නදීශ කියලා.



ඔන්න තව දවසක ආදිතීගෙ ගෙදර කෑම උයද්දි, ආදිතී කියනවලු, "අද ඉඳලා මට vegetarian කෑම එපා. මට Nan veg. කෑම උයන්න කියල. මේකට හේතුව අහද්දි කියනවලු "නදීශ කන්නේ Non Veg. කෑම. එක නිසා මමත් non veg කෑම වලට දැන්ම ඉඳලම පුරුදු වෙන්න ඕනෙ’’ කියලා.



මම එයාගෙන් ඇහුවම ලොකු වෙලා වෙන්න කැමති කවුද කියල මෙයා කියනව "I like to be a dermatologist. But if you want, I can be a housewife”



මෙන්න මේ වගේ පිස්සු කතා කියන බබෙක් තමා ආදිතී කියන්නේ.



අදට ආදිතීට වයස අවුරුදු 4යි. මම අද එයාට උපන්දිනයට සුභ පතන්න කතා කරාම කියනවා, ඔයා හරිම නරකයි. මම මුම්බායි ගිහින් හිටිය අතරෙ ඔයා ගෙදර ගියා නේද... අයෙත් එනකොට duty free ශොප් එකෙන් චොකලට් ගේන්න හොඳේ.

(You are too bad. You left Mangalore when I was at Mumbai ha ? Please bring chocolates from duty free shop when you are coming back to Mangalore)



I wish darling baby Adithi, a very happy B’day ! Miss you !!!

ගුවන්තොටේ සිට.........

මහකතරෙ කෙළවරක.

ජීවිතය ගෙනියන්න

පලුදු තැන් ගොතන්නට

වෙරවැරූ යෞවනි....



නැවතුමක් නොමැතිවම

ඉසිඹුවක් නොවිඳමින

රිද්මයක් නොරඳමින

හතිලමින්

ඉකි බිඳු ප්‍රියාවී....



පුoචි පුතු රැකගන්න

ණය බරින් වියැකෙන්න

පාලුවූ ගෙළවටට

රන් දමින් හැඩවන්න

දුක්ක්‍රියා කරන්නී....



පැයක් ඇත ගෙවන්නට

වැලි කතරෙ රැඳෙන්නට

පොඩි පුතුගේ කිරි සුවඳ

ආයෙමත් විඳගන්න

කඳුලු අතරින් වුවද,

සිනහවෙන පින්වතී.....

මo පොඩි කාලේ

මාත් හිතුවා මගේ පොඩි කාලේ ගැන ලියන්න...



දවසක් අපි වීරකැටියේ ගෙදර ඉන්න දවස් වල අපේ ගෙදර කට්ටිය (මට අවුරුදු දෙකක් විතර කාලෙදි ) තoගල්ලේ බොධිය වඳින්න ගිය දවසක ගෙදර අය ගිහින් තියෙනවාමේ බොධිය තියෙන්නේ මුහුදු වෙරළට කිට්ටුව. ඉතින් වැඳලා ඉවරවෙලා, කට්ටිය මුහුදු වෙරළටත් ගිහින්. අපේ තාත්තත් යාලුවො ටිකක් හම්බ වෙලා කතා කර කර ඉන්න අතරේදි, අයියයි මායි ගිහින් තියෙනව රැල්ල පාගන්න අපිව බලාගන්න හිටපු කෙනත් එක්ක. මේ වෙද්දි අපේ අම්මට මල්ලිව හම්බ වෙන්න හිටිය කාලෙලු.

එක පාරටම මාව මුහුදෙ ගහගෙන ගිහින් තියෙනව. ටික දුරක් යද්දි මේක දැකල අපේ අයියට හරිම සතුටු හිතිල අත්පුඩි ගහ ගහ “හොඳවැඩේ, නදීශයව ගහගෙන යනවා.... හොඳවැඩේ" කිය කිය නට නට ඉඳල. මේක දැකපු අනිත් මිනිස්සුත් හිතල තියෙන්නේ මට අවුරුදු දෙකක් කාලෙදිත් හොඳට පීනන්න පුලුවන් කෙනෙක් තමයි කියලලු. මොකද ඉතින් අයියත් උඩ පැන පැන කෑගහනකොට.

මේක දැකපු අම්මට කර ගන්න දෙයක් තිබිල නැහැ, එයා හිටපු තත්ත්වේ හැටියට. අන්තිමට අම්මගෙ කෑගැහිල්ල ඇහුනු තාත්තා තමයි ඉක්මනට වතුරට පැනල මාව බේරගෙන තියෙන්නේ. එද ඉඳලා ගොඩක් දවස් යනකන් මම වතුරට බය වෙලා ඉඳලලු.



මේක අපේ අම්මලාගෙ මහගෙදර ගිය දවසක වෙච්ච සිද්දියක්.මේ වෙද්දි මට වයස අවුරුදු පහක් විතර ඇති. අයියා මට වැඩිය අවුරුදු තුනක් වැඩිමල්, මල්ලි අවුරුදු තුනක් බාලයි. :) මේ ගමන්ම මම අපේ ගම ගැන කියන්නම්කො... අපේ අම්මගේ ගම උඩයාල, වීරකැටියේ ඉඳල තව හැතැප්ම දහයක් විතර ගියාම තමයි හම්බ වෙන්නෙ....... මල්ලි ඇර, අපි ඔක්කොම ඉපදුනෙත් මෙහේ තමයි. තාත්තයි, මමයි, අයියයි තුන්දෙනාම ඉපදිල තියෙන්නෙත් එකම ඉස්පිරිතාලේ .



ඔන්න ඉතින් මෙහේ ගිය දවසක, අපි තුන්දෙනා එකතුවෙලා පොඩි රවුමක් ඇවිදින්න හිතන් ගෙදර පිටිපස්සේ තියෙන වෙලට ගියා. වෙලක් කිව්වට මේක විසාල වෙල්යායක්. වෙල මැද්දෙන් කිලො මීටරයක් විතර ගියාම හම්බ වෙනවා මහ ඔය කියල ගඟක්. අපි තුන්දෙන ඉතින් ඇවිදගෙන ගියා. මේ වෙල ගොඩක් ලොකු නිසා පොඩි පොඩි ඇල පාරවල් හරියට තියෙනවා.

ඉතින් අපිට ඔනෙ උනා මේ ඇල පාරකට බැහැලා බලන්න. අයියයි, මමයි බැහැලා අපි මලිවත් ඇල ඇතුලට ගත්තා. ටික වෙලාවකින් බලද්දි දැක්කා මල්ලිව ගහගෙන යනවා. අපි දෙන්න කොහොම හරි එයාව බේර ගත්තා. දැන් ඔක්කොම ටිකක් බය වෙලා වගේ. මොකද, තුන්දෙනාගෙම ඇඳුම් තෙමිල, මල්ලි මඩ ඌරෙක් වගේ වෙලා. අපි ආයෙත් ගෙදර එන්න පිටත් උනා. මේ අතරේ අපි අයියා කියනව.. "මල්ලි... මේක කාටවත් කියන්න එපා. අපි ගෙදර ගිහින් ඇඳුම් මාරු කරගමු අම්මලාට හොරෙන්" කියල.

මෙහෙම එන අතරේ අපි දුර පාරකින් ගෙදර යන්න හිතාගෙන වෙන පාරකින් ගෙදර කියා. යද්දි ඇලක් දැකලා අපි ඇලෙනුත් එගොඩ වෙලා කොහොමෙන් හරි ගෙදර ආවා.



මම ගෙදර ආපු ගමන්ම ඔක්කොම කියපු දේවල් අමතක උනා. මම අම්ම ලඟට ගිහින් කිව්වා, “හරි වැඩේනෙ අම්මෙ උනේ අද, හැබැයි මට ඒ කතාව කියන්න බැහැ, ලොකු අයියා කියන්න එපා කිව්වා " කියල. අයියා ඒ වෙලාවේ දත් මිටි කකා හිටියේ මම වාර්තාව අම්මට ඉදිරිපත් කරන නිසා.

අපේ අම්මත් කලබල වෙලා, කියන්න මොකක්ද උනේ කියල ඇහුවා. අපි කවුරුවත් කිව්වේ නැහැ. ඊට පස්සෙ අම්ම කියනවා... "මට නදීව විශ්වාසයි. එයා මට මොනව වත් හoගන්නේ නැහැ, එන්න මගෙ රත්තරන් පුතේ, මo ගාවට ඇවිල්ල කියන්න" කියල. මම ඉතින් අපේ අම්මගේ මානසික අල්ලසට රැවටිලා, අයියගේ මූන දිහා බල බලා වෙච්ච දෙවල් ඔක්කොම කිව්වා. මේක අහපු අපේ පොඩි අම්මා (අම්මගේ දෙවෙනි නoගි ) ගොඩක් බය උනේ අන්තිමට එගොඩ උන ඇල ගැන අහල. ඒක නයි පොලොන්ගු විමානයක් ලු. අම්මා පොඩ්ඩක් බැන්නා. ඒත් ගැහුවේ නම් නැහැ.



ඉස්සර අපි තුන්දෙනාට කියා ගත්ත නම් තමයි මේවා......

“රන් ගොවියා - ගොන් රවියා”
“නදීශ නරියා - නරක ළමයා”
“චානක කුලුහරකෙකි, නෑ නෑ නරක ළමයෙකි”...........



අපේ ගෙදරට (කැස්බෑවේ) එහා ගෙදර හිටියා නිපුනි කියල පොඩි ගෑණු ළමයෙක්. ඒ දවස් වල මෙයාට වයස අවුරුදු තුනක් විතර ඇති. අපි මොනව හරි කෑවොත් එයාටත් ඒ දේම කන්න ඕනෙවෙනවා. අපි කට හෙලෙව්වොත් එයා අහනවා. "මොනවද ඔයා කන්නේ... " අනේ මටත් දෙන්නකෝ කියලා. " දවසක් මෙයා අපේ ගෙදර ඇවිල්ල අහනවා "මොනවද ඔය කන්නේ" කියල අපි ඒ වෙලාවේ මොනව හරි කකා කිටියා. අපි එයාට කිව්ව "මේ අපි ඉස්සරහ ගහේ කොච්චි කරල් තමයි කන්නේ" කියල

ටික වෙලාවක් බලද්දි නිපුනි බබා පේන්න හිටියේ නැහැ. ටික වෙලාවකින් අපිට ඇහෙනවා එහා ගෙදර පැත්තෙන් නිපුනි කෑ ගගහ අන්ඩන සද්දේ.... මෙයා අපිටත් නොකියාම ගහෙන් කොච්චි කඩන් ගෙදර ගිහින් කාලා. මේකට නම් හොඳට බැනුම් ටිකක් ඇහුව අම්මගෙන්.



මේකත් අපේ අම්මයි මායි, පොඩි අම්මයි ගමනක් යද්දි වෙච්ච දෙයක්. අපි කොහේ හරි යන්න හිතාගෙන බස් එකකට නගින්න හදද්දි, බස් එක ඉක්මනට යන නිසා අම්ම මට කියල තියෙනවා "බස් එක නැවත්තුව ගමන් ඩොග් ඩොග් ගාල නගින්න" කියලා. මම කරල තියෙන වැඩේ, බස් එක නැවත්තුව ගමන්ම පළවෙනි පඩියට නැගල, දිගටම "ඩොග් ඩොග් ඩොග්" ගගා ඉඳලා.



තව දවසක් අපේ ගෙදර අම්මයි තාත්තයි නැති අතරේ අයියයි මමයි සුපුරුදු පරිදි වලියක් දා ගත්තා. දෙන්නම හොඳට ගුටි කෙළ ගත්තට පස්සෙ මට මල පැනලා, මම දුන්නා හොඳ පාරක් අයියට මිට මොලවලා. අයියා ටිකක් වෙලා මගේ දිහා බලාගෙන ඉඳලා එක පාරටම බිම වැටුනා. මම අයෙත් පයින් පාරක් දුන්නා මොකක්ද මේ නාටකේ කියල බලන්න. සද්දයක් නැහැ. මම නහයට අත තියල බැලුවා හුස්ම ගන්නවද කියල, හුස්ම ගන්නෙත් නැහැ. මට දෙලෝ තරු පෙනුනා. කතා කරල බැලුවත් සද්දයක් නැහැ. මම හිතා ගත්තා අපේ සදාදර ලොකු අයියාට දිවිය ලෝකයට උසස් වීමක් ලැබුනා කියලා .



කරන්න දෙයක් නැහැ, වෙලාව හවස තුනට විතර ඇති. අම්මා ගෙදර එන්නෙත් හතරට විතරනේ. අම්මා ආවට පස්සේ අම්මගෙන් බැනුම් අහන්නත් වෙනවනේ අ‍යියව මැරුව නිසා. ඒක නිසා මම ගියා අපේ ගෙදර පිටිපස්සේ තියෙන ඩිපෝ වත්තට. මේකෙ ලොකු වෙරලු ගහක් තිබ්බා. මම ඒකෙ වෙරලු කඩ කඩා අයියා ගැන හිත හිතා හිටියා. මට ඔක්කොටම වඩා මතක් උනේ අම්ම ඇවිත් මට බනින හැටි, තත්තා ඇවිත් වේවැලෙන් මට ගහන හැටි.

ටික වෙලාවකින් හවස හතරට විතර මැරිල හිටිය අයියයි, අම්මයි ආවා මාව බලන්න ඩිපෝ වත්තට. එදා නම් මට නොන්ඩි සාගරයක්.



මේ ඒවගේ සිද්ධි වලින් ටිකක් විතරයි. මට මේටික ලියන්න හිතුනේ ලෝචනා නoගිගේ ලිපිය දැකලා, ඒ වගේම තමයි, අපි දවසක් මේ වගේ දෙවල් ගැන කතා කලා. :) :) ලියන්න කියල මතක් කල ලෝචනා නoගිට "bahuth shukriya" !!!!

Thursday, April 21, 2011

වින්දෙමු මෙසේ


වින්දෙමු මෙසේ....
පළමු කොටස


මා දෙවියේ එක් සොඳුරු තෙවසරක් පිළිබඳව තබනා වූ සටහනකි මේ...

2008 ජුනි මස 26 වැනි දින මෙහි මා පැමිණි අවදියේ මාගේ සිතුවිලි කෙසේ වීදැයි සිතා ගැනීමට මට අද කොහෙත්ම නොහැකිය. මෙයට හේතුව කුමක්දැයි මෙම සටහන අවසානයේ ඔබට අවබෝධ වනු ඇත.

මා සමාගමයට මුලින්ම එකතුවන්නේ රoගික, තිලාන් සහ ප්රෝසාද් වේ. එකිනෙකාට ප්රුතිවිරුද්ධ අදහස් හා ගතිගුණ ඇති මොවුන් තිදෙන විශ්ව විද්යාලයේ ලාoකික සිසුන් අතර ප්රකට "ත්රිවිධ රත්නය" නමිනි. මෙයට හේතුව ඔවුන්ගේ වාසගම් අගට "සෝමරත්න", "කවිරත්න" සහ "ගුණරත්න" ලෙස "රත්න" යන්න තෙවරක් යෙදී ඇති බැවිනි. මාගේ ප්ර"ථම නවාතැන වූයේ "විවේකානන්ද නගර්" හි වූ ඔවුන්ගේ බෝඩිමයි.

සෑම ඉරිදා දිනකම විශ්ව විද්යාලයීය ලාoකික සිසුන්ගේ වාස භවන මෙය වේ.එම නිසා ඉරිදා දින වලදී මෙය "විවේකානන්ද ලොජ්" බවට පත්වේ. මේ හේතුව නිසාවෙන් සෑම ඉරිදාවකට දින දෙක තුනකට පොරොතුව ඔවුන්ගේ පෙර සූදානම් වීම් සිදුකරනු ලැබේ.

ශෂී දින පහ හයකටම පෙර සිටම උදේ - හවස "පැක්" දැමීම සිදුකරයි. දක්ෂී මේ සඳහා "කඩල පිටි" යොදයි. නවා ඇයගේ කොණ්ඩය දන්නා උපරිම අයුරින් සකසයි. සමහරෙක් කොණ්ඩය අයන් කරයි. මධු බ්ලීච් කරයි. හිරුණි සහ උදාරා ඔවුන්ගේ අඩුපාඩු බලා රූපලාවන්යඩ උපදෙස් සපයයි. මේරියන් ආක්කාට නම් පැක්, බ්ලීච්, කොන්ඩා මෝස්තර යන සියල්ල අවශ්යය වේ.

මේ අතර රoගික ඔහුගේ සුවඳ විලවුන් බෝතල් ස්නානය පටන් ගනී. කවී ඔහුගේ "ඔරේන්ජ් මාස්ක්" එක දා ගන්නා අතර ප්රඩසාද් මයිසූර් ක්රී ම්ගා ලේබලයට අනුව උනු වතුරෙන් මුලින් සෝදා පසුව සිසිල් ජලයේ සොදයි.

ඉරිදා උදෙන්ම නැගිට මම, රoගි, කවී සහ ප්ර සාද් මුලු ගෙදරම අස් කරයි. මේ අතර සියලුම රෙදි වැලවල් වල ඇති රෙදි පෙට්ටගම් තුලට යයි. (ගැහණු ළමයි එන නිසා එසේ කරන්න යැයි රoගිකගෙන් විශෙෂ නියෝගයක් ලැබේ.)
ප්රෝසාද් ගේ කාර්යය ගිණුම්කරනය සහ කඩේ යෑම නිසා ඔහු ඉරිදා උදෙන්ම හාල්, පොල්, ලූණු, මිරිස්, ලුනු, තක්කාලි, අල, පපඩම්, කිරි පිටි, සීනි ආදිය කන්ද උඩ අoකල් ගේ කඩෙන් ගෙනත් තබයි. මෙයට මාද සහභාගි වෙයි.

උදේ 10 - 11 වන විට ඉස්කෝලේ ඇරියා මෙන් සියල්ලෝ අප නිවසට පැමිණෙයි. ඉන්පසු ප්රනඩාන කාර්යය දවල් ආහාරයයි. සියල්ලන්ම එකතුවී, විශෙෂයෙන් දිනේෂ්, රoගි, ප්ර්සාද්, මම, උදාරා, දක්ෂි එකතුවී දහවල් ආහාරය පිළියෙල කරයි. මෙහිදී විශේශයෙන්ම සඳහන් කල යුත්තේ ශෂීද පපඩම් බැදීම සඳහා නොමසුරුව දායක වන බවයි.
කල්හාරී ගැනද මෙහිදී සඳහන් කල යුතුමය. ඉරිදා දින වලදී ඇය නොපැමිණියත් සමහර දින වලදී ඇය පැමිණෙනේ නූඩ්ල්ස් සාදා ගැනීමටයි. රුපියල් පහේ මැගී නූඩ්ල්ස් පැකට් එකක් අරගෙන එන ඇය කියන්නේ... "අනේ අයියා.... නිකන් මොකටද නාස්ති කරන්නේ" කියාය. කුමක් වුවත් ඇයට අප තේ හදන්න ඉඩ නොදෙන්නේ ඇය තේ සාදන අන්දම අප ප්රාකයෝගිකව දන්නා නිසයි. එය කෙටියෙන් දැක්වුවහොත්, ඇය එක් තේකක් සාදන්නට පිටි හැඳි 7ක්, සීනි හැඳි 7ක් සහ වතුර කෝප්ප 7ක් දමන්නේ නිවසේදී ඇය තේ හදන්නේ හත් දෙනෙකුට බැවිනි.
මින් පසු ඇරඹෙන්නේ ඕපාදූප වටයයි. මෙහිදී ප්ර කට මාතෘකා වශයෙන් අහල පහල විශ්ව විද්යාලවල ලාoකික සිසුන්, ඔවුන්ගේ ගැටලු, ඔවුන්ගේ නඩු හබ, පෙම් සබදතා, අප විශ්ව විද්යාලයේ එවැනි ගැටලු ආදියයි. මේ අතර මම, උදාරා සහ සුපුන් ටෙරසයට ගොස් අපට අදාල දෙයක් කතා කරයි. මෙහිදී බොහොවිට අප විෂය වන්නේ අප ජේෂ්ඨ සිසුන්ය. (සුපුන්, අකලOක, උදාරා, හිරුණි මා සමඟ එකම වසරේ විශ්ව විද්යාලයට පැමිණියෝය.)

ඉන්පසුව ඇරඹෙන්නේ නවාගේ "කාඩ් කුට්ටමේන් විවාහ දිවියේ පලා ඵල කීමයි" මෙයට අවශය්යර වන්නේ තම පෙම්වතාගේ හෝ පෙම්වතියගේ නමේ අකුරු සoඛ්යාිව පමණි. ප්රේකමයට අදාල වූ දෙමපිය අනුමැතිය, යහලුවන්ගේ උදව්, විවාහ වන වයස, පෙම්වතාගේ හෝ පෙම්වතියගේ පෙර තිබු සම්බන්ධතා, අනාගතය, දරුවන් සoඛ්යා,ව ආදී සියලු පලා ඵල එසැනින් ලබා ගැනීමට ඔබට හැකිවනු ඇත.

හවස තේ වෙලවටද පෙට්ටගම් වලින් ලoකාවේ සිට ගෙන ආ සමපෝෂ, ක්රීැම් ක්රැේකර් ආදිය එළියට පැමිණේ.
මේ අතරතුර මධූ සහ මම අඹ අච්චාරු සඳහා සූදානම් වේ. අප එම නිවසේ අසල්වැසි නිවසේ විශාල අඹ ගසකි. මෙහි ගෙඩි කැඩීමට සුදුසුම වේලාව හවස හතරට පමණ වේ, මක්නිසාද යත් එම නිවසේ අයිතිකරු නිදා ගන්නා වේලාව මෙය බැවිනි.
මෙදිනද සුපුරුදු පරිදි මධූ, මම හා ප්රේසද් කෙක්කත් රැගෙන අප ටෙරසයට (Roof Top) නැග්ගේ අඹ කැඩීමටයි. මධූ කෙක්කෙන් අඹ කැඩීමට පටන් ගත්තාය. ඇයට එම කාර්යය ඇතිවන ස්වරූපයක් නම් නොපෙනිනි. අඹ ගෙඩි 10 - 15ක් පමණ බිම හෙලිනි. මේ අතර ප්රනසද් පහලට බැස්සේ කැඩූ අඹ ඇහිලීමටයි. ටිකකින් ඇසුනේ මධු නoගිගේ කටහඬයි....
"නදීශ අයියා...... නදීශ අයියා.... අන්න අර මිනිහා ගහ මුල බලන් ඉන්නවා... දුවමු... දුවමු...."
එදා අපේ අන්තිම අඹ අච්චාරු දවස විය. අප නිවස දෙසට වූ අතු ටික දිනකින් කපා දැමු අතර, ඉතුරු අඹ ගෙඩි හැදුනු වහා කඩා ගන්නා ලදී.

අප විශ්ව විද්යාලයේ ගැහණු ළමුන්ට එලියට යෑමට ලැබෙන්නේ ඉරිදා දිනවල පමනි. අනිත් දින වලදි එලියට යෑමට නම් විශේශ අවසරයක් ලබා ගත යුතුය. නගර සීමාවෙන් එලියට යෑමට නම් දෙමාපිය අවසරය අනිවාර්ය වේ. ශෂී මේ අවසරය ලබා ගන්නේ අපූරු ආකාරයකටයි.

ඇය පළමුව නේවාසිකාගාරයේ ටෙරසයට (Roof Top) නැග කාර්යාලයේ ඇති පරණම, CLI පහසුකම් නැති දුරකථනයට ඇමතුමක් ලබාගනී..

ඇයගේ කතා විලාශයද (Accent) ඇමරිකානු ස්වරූපයට සකසා ගනි.

Hellooooww... Itz me, Shashika’s mother from Sri Lanka. My daughter needs to go to Mysore to meet her cousin. Can you please let her go ?? Please !!! :)
පිළිතුරක්ද ලැබේ...
OK M’am.. Thank you.

මේ නිවසේ බොහෝ කාර්යයන් සිදුවිය. කෑම පිළියෙක කිරීම, කාමර අස් පස් කිරීම, කුණු අස් කිරීම. මේවා Duty Roaster එකකට අනුව සිදුවිය.
ප්රාියෝගික පරීක්ෂණ කාලයේ (මාර්තු - අප්රේ ල්) සහ (සැප්තැම්බර් - ඔක්තොම්බර්) මේ නිවස ක්ර මයෙන් නගර සභා කුණු ගොඩක් බවට පෙරලේ. සති අන්තයේ සියලුම පාහේ ශ්රීrලාන්කීය සිසුන් මේ නිවසට පැමින ප්රාියෝගික පරීක්ෂණ සඳහා සූදානම් වේ.
ප්රාසාද් හා සුපුන් කාඩ්බෝඩ්, ෆෙවිකෝල්, සහ ලී කෑලි වලින් කාමරය පුරවයි. මේ ඔවුන් ගෘහ අභ්යoන්තර අලoකරණ (Interior Design) උපාධියක් හදාරන නිසයි. මධු, රන්ගි, කවි, දිනේශ් හා මම මේ සඳහා දයකත්වය ලබා දෙන්නේ පරණ කාඩ්බොඩ් හා මැගසින් වලිනි. මේ අපගේ සත්කාරක සේවා විද්යාමව (Hospitality Science)පිලිබඳ උපාධියේ ජර්ණල් සෑදීම සඳහායි.
අකලoක, උදාරා, හා නවා පරණ රෙදි කෑලි, රේන්ද වලින් කාමරය වනස දමයි. මේ ඔවුන් මොස්තර නිරූපන (Fashion Design)උපාධි හදාරණ බැවිනි.


cont....

Saturday, March 26, 2011

බස් ගමනක්



මේ ජනවාරි මාසෙ දෙවෙනි සතියෙ දවසක්. මම මහේ හෝටලේ ඉඳලා ගෙදර එන්න හිතන් දවල් දොළහට විතර ගියා බස් හෝල්ට් එකට. කණ්ඩලම කියන්නේ ටිකක් දුෂ්කර පැත්තක්නේ... කොහොම හරි බස් එකක් එන්න තව පැයක් විතර ගියා. මගේ හෝටලේ ඉඳලා දඹුල්ලට එන්නත් විනාඩි හතලිස් පහක් විතර යනවා.



මේ පාර තමයි මම ලoකාවේ ගිහිල්ලා තියෙන ලස්සනම පාර. කණ්ඩලම වැව උඩින් බස් එක යනකොට කොච්චර ලස්සනද කියල ගිහිල්ලම බලන්න ඕනේ. බස් එක සපත්තු පාලම උඩින් යනකොට ගොඩක් ලස්සනයි තමයි. ඒත් ටිකක් අනතුරු සහිතයි. ඒත් දැන් නම් අලුතින් පාලමක් හදනව කියලා ආරන්චී. වෑවල - දඹුල්ල බස් එකේ තමයි මම යන්න ඕනෙ. කණ්ඩලම වැව වාන් දමන දවසට නම් ටිකක් දුර පයින් ඇවිදගෙන ගිහින් කිඹිස්ස කණ්ඩලම බස් එකක, හන්දියට යන්න ඕනෙ.



මේ සපත්තු පාලම පහුකරලා ටික දුරක් යනකොට හම්බ වෙනවා ඉස්කෝලයක්. මේක කණ්ඩලම, දඹුල්ල ඩී. එස්. සේනානායක විද්‍යාලය. මම මේ ඉස්කෝලෙ පහුකරල යනකොට හැමදාම බලන්න අලුත් දෙයක් තියෙනවා. අපි ඉස්කෝලෙ යනකොට අත් නොදැකපු දෙවල්.

එක දවසක් යනකොට පහ වසර වගේ පන්තියක ළමයි රවුමක් විදියට වට වෙලා බිම ඉඳගෙන ඉගෙන ගන්නවා. ගුරුතුමී රවුම මැද. ඔක්කොම ළමයි සහ ගුරුතුමී බිම ඉඳගෙන හිටියෙ. අපිත් පන්ති කාමරෙන් එළියෙ පුටු රවුමට තියාගෙන පාඩම් ඉගෙන ගත්ත තමයි. ඒත් ඒ පොඩි වෙනසකට. මේක පන්ති කාමරයක අඩු පාඩුවක්ද, නැත්තම් වෙනසකටද කියල නම් මම දන්නෙ නැහැ. තව දවසක් ඉස්කොලෙ ළමයි 50ක් විතර එකතු වෙලා කොට්ටම්බා තලනවා. :) සමහර දවසට ළමයි ගස් උඩ. :)



කොහොමින් කොහොමහරි, මම එදා බස් එකේ යද්දි මේ ඉස්කොලෙ පහුකලේ ඉස්කොලෙ ඇරෙන වෙලාවට. දවල් දෙකට විතර ඇති. බස් එක පිරෙන්නම නැග්ගා ඉස්කොලෙ ළමයි. මම ඉඳගෙන හිටිය තැනට ආපු ළමයි ඔක්කොම ටික මගේ උකුල උඩින් තිබ්බ පොත් බෑග් ටික. (අපේ කාලෙට වඩා නම් බෑග් එකේ බර ටිකක් අඩු වෙලා වගේ.)

ටිකෙන් ටික ටිකෙන් ටික මගෙ උකුල උඩ පොත් බෑග් දහයක් විතර. :) ටික දුරක් යනකොට එක එක්කෙනා තමන්ගෙ බෑග් ආයෙත් ඇරලා සල්ලි දුන්නා බස් එකට. :)



තව ටිකකින් මේගොල්ල බෑග් ඇරල ඊව ඇතුලෙ තියෙන කෑම ජාති එලියට අරන් එක එක්කෙනාට බෙදල දීල කන්න පටන් ගත්තා. සෙනග පිරිච්ච බස් එකත් හරි හයියෙන් යනවා. ඒත් මේ අයට ගානක්වත් නැහැ.

එක්කෙනෙක් එලියට ගත්තා පෙර ගෙඩි වගයක්. අනිත් එක්කෙනා මුරුක්කු. :) ඔහොම ඔහොම හැමෝම එක එක කෑම ජාති බෙදාගෙන කන්න පටන් ගත්තා.

පොඩි කාලේ, අපේ ඉස්කෝල් ගාව හිටියා අච්චි කෙනෙක්, පේර, වෙරලු, අච්චාරු විකුණන්න. මෙයාට අපි කිව්වෙ "වෙරලු ආච්චි" කියලා. එයා ගැන නම් වැඩිය විස්තර ඕනේ නැහැ. මොකද ඉතින් නෝන්ඩි වෙන්නේ මමම තමයි. :) :)



ටික වෙලාවකින් ඔක්කොම වගේ ළමයි බස් එකෙන් බැහැලා ගියා. යද්දි ඉස්කෝලෙ හය වසර විතර හිටිය එක ළමයෙක් තව ළමයෙක්ට කියනවා.. මේ... හවස පන්ති එනවා නේද ? මම ගෙදරින් එන්න කලින් ඔයාගෙ අම්මගේ හෑන්ඩ් ෆෝන් එකට රිo කට් එකක් දෙන්නම්. ඔය එතකොට එලියට එන්නකෝ. මතක ඇතුව රoජිත් ස'ර් ගේ ටියුට් ටිකත් අරගේන එන්න.....



මමත් දඹුල්ලට ගිහින් කොළඹ - ත්‍රිකුණාමලය බස් එකක නැගලා කොළඹට ආවා....

Thursday, December 09, 2010

මගේ සමරුපොත

පහුගිය දවස් වල මම ගෙදර ඇවිත් පරණ පොත් රාක්ක්කයක් අවුස්සද්දි මට හම්බ උනා 1997 දි, එකියන්නේ මීට අවුරුදු දහ තුනකට කලින් මම පාවිච්චි කරපු සමරු පොතක්. දන්න විදිහට කිව්වොත්, Autograph book එකක්.
මට මේක කියවද්දි පරණ යාලුවො මතක් වෙච්ච එකට වඩා ඒ ලියල තියෙන ඒව දැකල හිනා ගියා. මම ඒවයින් ටිකක් විතරක් කියන්නම්.....

මම මේක පටන් ගෙන තියෙන්නේ මෙහෙමයි..... (මම ලියපු එකක් නම් නෙමෙයි.. මේක මට ලියල දුන්නේ අපේ මට ලියල දුන්නෙ අපේ කුමාර අයියා...(කුමාර හේවගේ))

“එක්ව සිටියත් අද රන් රස විලස
දුරස් වෙනු ඇත අප එකිනෙකාගෙන්,
යම් දිනක ඉදිරියේ, තබනු මැන සමරුවක්,
මගේ මේ පුoචි සමරුවේ..
සිහිවන්නට ඒ සොඳුරු අතීතය.”

.......නදීශ රoගනාත් පල්ලියගුරු.......


ඊලඟ එක නම් ටිකක් හින යනා එකක්. මේක ලියල තියෙන්නෙ ශානිකා කියල මගේ යාලුවෙක්. මේකෙ තිබ්බ දෙවල් ඒ දවස් වල තේරෙන්නෙ නැතුව තියෙන්න ඇති අපිට. අනිවර්යයෙන්ම මට හිතෙන්න ඇත්තෙ ඒ දවස් වලත් ශානිකාගේ සාහිත්යත දැනුම ඉතා ඉහල මට්ටමක තියෙන්න ඇති කියල...

“පාසලේදී
හිතාදර මිතුරු නදීශ,
ජීවිතයේ එක් සොඳුරු ළමා වියක,
ශිල්ප උගත් මා සුමිතුර සිහිවී යලිත්....
පැමිණියෙමි දකින ලෙස ඔබ වතකම,
පෙරදිනේ සිනාසුන ඔබ ගොලු වෙලා....
ඇයිද මා නොදන්නා ලෙසින් නිහඬ,
පරිසරය බිඳිමින් ඉඳ හිට උලමෙකු පමනක් හඬ නoවයි,
යහන් කෙඳිරිය අතරින් ඉකි බිඳුමකුත් ඇසේ.....
මෙදින ඔබ ගොලුවෙලා නොහඳුනන ලෙසින් මා...

මෙයට ඔබේ සදාදර මිතුරි
ශානිකා”


මේක ගයානී ගෙන්............................

“1998/06/18
සිසු පුටුවේදී,
මා දයාබර මිතුර N. R. P. ,
ඉගෙනීම නැමති යතුරෙන් ජීවිතය නැමති ආලින්දයට පියනගන්න.
ඔබට මල් මල් අනාගතයකට සුභ පතමි.
මීට,

ගයානි”


මේක ලිව්වෙ අචලා.................

“1998/06/18
සිසු පියසේදී,

සොයුරු නදීශ,
ඉගෙනීම නැමති රත්තරන් වස්තුව ඇති පාසල නම් සිප් හලට ඇතුලු වනවිට, ආදරය නැමති සවන මන් මත් කරන පාවහන් ගැලවිය යුතුයි....
ඔබට දුකෙන් තොර සැපෙන් බර අනාගතයකට ආසිරි පතන මා,
අචලා”


මේක ලිව්වෙ දිනූශා. මතකද අපි එයාට කිව්වේ "සායි බාබා" කියල. (එයාගේ කොන්ඩෙ නිසා) :) මම දන්නව දිනූශා මේක දැක්කොත් තරහ වෙන එකක් නම් නැහැ.

“අමතමි සොයුර ඔබහට,
විද්යානවෙන් අවිද්යාතව දුරුවේ,
ජීවිතය යනු විලක පිපි නෙලුමකි,
සුන්දරත්වයේද, අසුන්දරත්වයේද සoකේත විලෙහි ඇත්ත සේ මට හැඟේ,
ඔබ එහි පිපි නෙලුමක් නම්,
සුවඳවත් බව දසත පතුරන මැනවි

මෙයට ඔබගේ හිතවත් මිතුරිය... දිනූශා”



මේක දිනූශ දමිත් ගෙන්. (දොඹයා)........

“99-11-23
පාසලේදී,

මිතුරන් + කරගන්න
සතුරන් - කරගන්න
ඉගෙනීම X කරගන්න
සාම්ය :- ගන්න

මීට මිතුරු,

දිනූශ”


මේක තමයි මට කසුන් ලියල තිබ්බේ...

“දයාබර සොයුර,
98-06-18,
විදු මවු තුරුලේදී,

උත්තරීතර දෙමාපියන්ගේ මැණික් වැනි ඔවදන් පිලිගන්න. ඉගෙනීම නැමති පාසලට ඇතුල්වීමේදී, ආදරය නැමති පාවහන් ගැලවන්න. ඉන් 90%ක්ම සාර්තක වෙවි,
සුවබර අනාගතයකට ආසිරි පතන මා...
කසුන්
Wish you all the best. I love you.”



දසුන් ගෙන්....................

“98.06.18,
සිසු පුටුවේ,
විදු මවු තුරුලේ හමුවූ අපි, කවදා හෝ යලි වෙන් විය යුතුයි. යලි හමුව බලාපොරොත්තුවෙන් වෙන්ව යමු අප මෙලෙසින්..
ඔබට මල් මල් අනාගතයක්....
මා දසුන් මිතුරා...

(තිලින දසුන් ආරියසිoහ)”


මලිත් ගෙනුත් එකක්.................

“1998/06/18
සිසු පියසේදී,
විදුහල නැමති සිප් මවුගෙන් ශිල්පය පමණක් ගෙන කටු ගොඩවල් හා අනවශ්යන දෑ ඉවත දමා යන ඉදිරි ගමන බොහෝ දුරය.
මිනිස් කම පරදා සල්ලි රජවූ මොහොතක ඔබ යන ගමනට ආසිරි..

මීට සොයුරු,
මලිත ජයලත්”


මේක මට ගොඩක් වටින එකක්... මමත් එක්ක 1996 ඉඳන් අද වෙනකන් (අවුරුදු 14ක්) ඉස්සර වගේම හොඳ යලුවෙක් වෙච්ච ටීනා ගෙන්....

"මතකය ඇසුරින් සිහිකර ගන්න"
30.06.2000
සුපුරුදු විදු බිම,

ප්රාන සරි සොයුර,
කෙලි බිම, පන්ති කාමරය,
සිනා සිත්, නිල් දෙනයනය,
සුන්දර අපේ ලෝකය....
එනමුදු සොයුර,
කාලය පමිණ ඇත,
සමුගන්නට ඔබෙන්,
ඉඳින් ඔබේ මතකය ගෙන...
ඉගිල යමි මගේ ලොවට,
සමුගන්නෙමි ඔබෙන්, යලි ඔබේ මතකයේ සැරි සරන සිතින්

මා... ටීනා නිලක්ෂි ධර්මතිලක.
Dear Nadee, wish you all the best !!!

ලිපිනය : xxxx, xxxxxxxxxx, xxxxxxx
දුරකතන අoකය :0112 – xxx xxx”



මේ මගේ නැති වෙච්ච පොත් දෙකෙන් එකක තිබ්බ ඒවා විතරයි.. හිමායනී, සකුන්තලා, චාමර, කුමාර, නිලේශ්, දුල්මිනි, ගිහාන්, පාටලී, අසoක, වගේ යාලුවො ලියපු අනිත් පොත තාම මට හම්බ උනේ නැහැ. හම්බ වෙච්ච ගමන් දාන්නම්....

"Happiness is time spent with a friend and looking forward to sharing time with them again."
- Lee Wilkinson